Blues fris van de lever

Eind mei geeft Ana Popovic een eenmalig concert in ons land. In Aalten. Ze zet van Hamburg linea recta koers naar de Achterhoek en overnacht in een klein hotelletje in het stadje Bredevoort. Daarna moet ze met haar band en crew weer snel op het vliegtuig voor verplichtingen in de USA. Natuurlijk ga ik naar het optreden in Aalten. Hierbij een interview dat ik met haar had aan het begin van haar loopbaan voor magazine Music Maker.

Ana Popovic, dampende blues, fris van de lever. Ze beleeft haar 26e lente. Geboren en getogen in Belgrado, is Ana Popovic een muzikaal juweel. Want zeg nou eens eerlijk: hoeveel vingervlugge gitaarvrouwen van Europese origine kun jij opnoemen? Met haar Nederlandse band bestormt Ana de podia in de landen van het Oude Continent. Maar ze toonde haar virtuositeit ook al tijdens een Amerikaans festival tussen de Groten der Aarde, in Memphis aan de boorden van de Mississippi.

Ze is een jonge meid die blaakt van de energie en de levenslust. Op een terras van het Centraal Station in Utrecht drinkt ze groene thee. Ze sprankelt, zet haar woorden voortdurend met handgebaren kracht bij. Ana Popovic is een frisse uitgelaten dame. Niet eentje van wie je van de buitenkant bekeken zou vermoeden dat ze zich onderdompelt in de blauwe bluesdampen van muzikanten als Howlin’ Wolf, Elmore James, Albert King en Ronnie Earl. Toch groeide ze op met hun muziek. ‘Met dank aan mijn vader, mijn soul­mate’, staat er in het boekje van haar vorig jaar verschenen cd Hush!

Dansen in Belgrado

Pa Popovic, grafisch ontwerper in de Servische hoofdstad, goot dochter Ana de liefde voor de blues en zijn gitaarhelden met de paplepel in. Haar vrienden, nee, die begrepen weinig van de muziek waarnaar Ana thuis luisterde. Ze liet het maar zo en danste in de discotheken van Belgrado vrolijk mee op de muziek van Snap, London Beat, U2, Right said Fred en wat verder de charts bestormde in haar tienertijd. Terug op haar slaapkamer zat ze uren te pielen op de Fender Lead 1 van haar vader om zich de licks van oude bluesknakkers en jongere helden als Robben Ford eigen te maken. Ze wees het aanbod van haar vader van de hand om voor haar een eigen gitaar te kopen. “Ik vond mezelf nog niet goed genoeg, wilde pas een instrument als ik het naar mijn mening écht verdiende,” lacht ze.

Strat met maple neck

In 1997 kwam het er dan eindelijk van. Het werd een Stratocaster met een maple neck, zo eentje als Stevie Ray Vaughan bespeelde. Ana Popovic bekwaamde zich in het spelen van slide guitar en begon aan haar eerste bandavontuur. Hush! heette de groep, waarmee meteen de titel van haar vorig jaar verschenen solo-album is verklaard. Popovic en haar band maakten naam in het Joegoslavië van Milosevic. De zalen vulden zich goed wanneer Hush! in de stad kwam. Popovic en de haren trokken de aandacht van PGRTS, een grote platenmaatschappij in het land. Er kwam een cd. Maar rond de tijd dat die verscheen, maakte Ana juist aanstalten om naar Nederland te verhuizen. Ze wilde haar opleiding als grafisch ontwerpster voortzetten in Utrecht.

Bommen op Belgrado

Begin 1999 was dat. Nee, haar vertrek uit Belgrado had niets te maken met de politieke situatie in haar vaderland. Ana zegt: “In mijn vriendenkring en mijn familie heerste al lange tijd de opinie dat Milosevic moest verdwijnen. Ik deed vanaf het begin in 1991 al mee aan de grote demonstraties tegen zijn bewind. Toen de NAVO Belgrado bombardeerde, zat ik al in Nederland, en ja, dat was een angstige tijd.”

Ana Popovic ging, eenmaal gearriveerd in ons land, iets anders doen dan waarvoor ze gekomen was. Ze kwam tot de ontdekking dat aan de Utrechtse Hogeschool niet alleen een opleiding tot grafisch ontwerper mogelijk was, maar dat het instituut ook onderdak bood aan een conservatorium. Ana schreef zich in en werd aangenomen.

Omdat de Utrechtse hogeschool voor muziek naar haar smaak zich iets te veel focuste op jazz, verkaste Ana naar het Rotterdams conservatorium. Het muzikale palet is er breder, meent Ana Popovic, het onderwijs is meer toegesneden op eigentijdse stromingen zoals fusion. Bovendien toonden de docenten in Rotterdam de bereidheid haar de ruimte te geven on tour te gaan. Want Ana wilde actief blijven als performing artist. Binnen de Joegoslavische bluesscéne had ze per slot van rekening al naam gemaakt. Ze is daar ‘a sort of famous’, zoals ze het zelf omschrijft.

Jams en clubcircuit

In Nederland moest Ana onderaan de ladder beginnen. Ze bewoog zich in de nachtelijke uren in het clubcircuit van Rotterdam, mengde zich in jamsessies en probeerde zo aan de bak te komen. Met resultaat. Bluessociëteit L’Esprit in Rotterdam bood haar een gig aan nadat Ana blufte dat ze een eigen band had. Het balletje begon te rollen, na L’Esprit dienden zich meer optredens aan. Ana Popovic trommelde muzikanten bij elkaar, de kern van de voormalige band van Magic Frankie, onder wie Ronald Oor, ooit drummer bij Diesel en I’ve Got the Bulllets, de vroegere band van Fréderique Spigt.

Ana liep een goede boeker tegen het lijf die wel iets in haar zag en deed bovendien via-via contacten op in het Duitse bluescircuit. Ze heeft er de neus voor om op de juiste tijd op de juiste plek te zijn en zag dat beloond met een contract voor drie cd’s bij Ruf Records, het label dat de Duitser Thomas Ruf begin 1990’s startte met Luther Allison en dat inmiddels kan bogen op een uitgebreide bluescatalogus.

Bonnie Raitt

Ana Popovics écht eigen album Hush! werd dus vorig jaar opgenomen in de collectie. Wie de twaalf, grotendeels eigen, songs beluistert, schieten namen te binnen als Robert Gray, Stevie Ray Vaughan en Bonnie Raitt. Ana kan er wel mee leven. “De vergelijking met Bonnie Raitt hoor ik vaker, vanwege onze stemmen misschien, maar ook omdat we beiden slide spelen. Toch is er wat mij betreft een groot verschil tussen ons. Bonnie Raitt laat haar noten veel langer doorklinken, ik wissel ze veel vlugger af.”

Vergelijken mag, daarmee heeft Ana geen problemen, maar ze laat er geen misverstand over bestaan dat het haar streven is zich een zo eigen als mogelijk spel meester te maken, zodat op den duur iedereen bij de eerste tonen van de gitaar zegt: ‘Typisch Popovic.’ Als het aan haar ligt zal haar muziek, bluesrock met een vleugje jazz, in de toekomst minder bluesy gaan klinken. Haar volgende album zal daarvan getuigen, vertelt ze. Net als Hush! neemt ze dat in Amerika op.

Volle agenda in USA

Nadat ze de komende maanden nog te zien is op de nodige podia in verschillende Europese landen, vertrekt de Joegoslavische eind juli naar gene zijde van de oceaan. Ze heeft tot en met oktober een volle agenda in de States. Het album Hush!, waarvan in totaal nu zo’n 8000 stuks zijn verkocht, is er goed opgepakt. Het leverde haar de nodige gigs op. Nadat ze die heeft afgewerkt, gaat ze de studio in met Jim Gaines, de man die tevens Hush! produceerde. Gaines zit al dertig jaar in het vak en werkte met grootheden als Jefferson Starship, Steve Miller (Fly like an eagle), Stevie Ray Vaughan en Carlos Santana (Supernatural).

Met Gaines neemt Ana haar volgende album op, in Memphis, de stad waaraan ze mooie herinneringen heeft. Ze trad er vorig jaar op tijdens het grote festival Memphis in May. Een belevenis van de eerste orde, want er stonden ook namen als Bob Dylan en Tower of Power op het affiche en dus op de podia aan de rand van de Mississippi. Maar Memphis is ook de bakermat van de muziek waarmee Ana opgroeide. Ze snoof dus volop aan de dagen van weleer.

Ana bezocht de Sun Studio’s, waar Sam Phillips legendarische blues- en rock ‘n’ rollplaten opnam. Ze ging naar Graceland, waar ze voelde dat Elvis Presley nog haast tastbaar aanwezig is. Maar het meest was ze onder de indruk van de kerkdienst van dominee Al Green, in een kerk net buiten Memphis. Soulkreuner Green is al vele jaren in de heer en in de gospel. “Ik ben niet gelovig, maar het kippenvel stond me op de armen,” is wat Ana Popovic over deze hemelse belevenis kwijt wil.

Rockdames

Ja, Popovic houdt van Amerika. “Vrouwen in de rock worden er meer gewaardeerd en gestimuleerd dan in Europa. Hoe dat komt, weet ik niet. Ja, er zijn wel steeds meer vrouwen die doorbreken. Toch denk ik dat mannen sneller leren op de gitaar, ze doen gewoon, vrouwen denken misschien teveel na, ze houden het vaak veilig bij akkoorden. Vrouwen hebben veel minder de moed to create someting big.”

Popovic is daarentegen wel groots en scheppend bezig. Ze heeft haar zinnen gezet op een Grote Doorbraak. “Lukt dat niet, dan word ik alsnog grafisch ontwerper bij het bedrijf van mijn vader in Belgrado. Nee, ik ga niet tegen wil en dank door in de muziek. Ik vind het geen gezicht, een vrouw van veertig jaar die nog in rokerige bars staat te spelen. Mannen kunnen zich dat permitteren, gezellig met een flinke pot bier erbij, ik vind dat niets voor een vrouw.”

http://www.anapopovic.com

Ana’s Strat Fiësta Red 1957

Nadat ze op haar vaders Strat uit Fenders Lead-serie had leren spelen, kocht Ana Popovic in 1997 haar eerste eigen Fender. Met maple neck en in de kleur Fiësta Red, de 1957 re-issue. ‘Just a girl colour’, zegt iedereen, maar daarover haalt ze haar schouders op, ze is per slot van rekening een meid.

Aanvankelijk speelde ze over een Fender Champ, het grote werk – een Super Reverb en een Fibre King – kwam later. Voorts gebruikte Ana in den beginne een Jimi Hendrix model wah-wah pedaal en daarnaast een PS1 distortion, met name om haar slide te ondersteunen en voller te laten klinken, want slide speelt ze in een normale stemming.

Voor de distortion stapte Ana inmiddels over op een pedaal van Jackell & Hyde, gekocht in de VS, in Europa een zeldzaamheid. “Dat pedaal levert flink wat compressie, hij maakt mijn sound very fat,” verklaart Ana Popovic. Ze bekijkt per gig welke apparatuur het meest ideaal geachte geluid oplevert. “Op grote podia wissel ik de noten minder snel af, vlugge solo’s komen in kleinere zalen beter tot hun recht.” leert haar de ervaring. “Ik ben heel vaak ontevreden over mijn live sound. Ik word maar gewoon huisvrouw, denk ik dan wel eens in een nijdige bui.”

Tijdens de Night of the Guitar in de Heineken Music Hall eind vorig jaar, zette ze een Marshall en een Fender in, beide op verschillende kanalen zodat ze snel kon switchen. “Het geluid waar ik op dit moment gek op ben, is dat van John Scofield. Ik sprak hem eens en vroeg hoe hij het maakte.”

Lachend laat ze erop volgen: “Hij gebruikt kapotte versterkers om zijn sound te maken.” Inmiddels heeft ze niet meer alleen een Strat, maar ook een Telecaster. Ze is endorser van Fender en staat afgebeeld in de 2002-catalogus. Stiekempjes tref je haar tegenwoordig ook aan met een witte Strat­kopie, gemaakt door Haar Guitars in Nieuwegein.

Een verhaal over songwriting: Snelste de beste