Account aangemaakt bij Thuisbezorgd.nl. Op de smartphone. Zodat ik voortaan helemaal digitaal en integraal deel ben van het luie leger van calorische gemakzuchtigen. Ja, ik ben altijd maar slechts één klik meer verwijderd van some hot food on the sofa.
Niet dat ik nog veel keuze heb op de virtuele lijn. In mijn dorp zit maar een handjevol brengers van warme boodschappen vol eetgemak. Grofweg heb ik de keuze tussen pizza van de shoarmasnijder, pizza van de spaghettidraaier op de Markt én pizza van de multinationale Amerikaan. De pizza’s van die laatste, de erven George Washington zogezegd, zijn doorgaans extra dik. Dat komt, de overzeese Anglo-Italianen denken aan de kassa, ook al betekent dit dat ze een loopje moeten nemen met de traditie van dit megasuccesvolle hoogstandje uit de Napolitaanse volkskeuken van hun verlaten vaderland.
De traditionele dunne caprisiosa’s, funghi’s en Margaritha’s zijn koud als ze op hun bestemming aan een voordeur arriveren. Dikke deegbodems dampen er nog lustig op los na een maniakale scootertocht van de pizzapuberkoerier. Ja, dat hebben die neven van Uncle Sam goed gezien. Ooit, lang geleden. Ooit, dat was na de Tweede Wereldoorlog. Zoals Amerika’s militaire ondernemers het frietje buit maakten toen de eerste wereldwijde brand in de frituurpan sloeg, legden ze tijdens hun verblijf in Duits Europa ook deegbeslag op de Italiaanse pizza, de dúnne Italiaanse pizza.
Trouwens, gesproken over dat eerder buitgemaakte frietje. Dat maakten de Amerikanen, eenmaal terug in de States, niet dikker maar juist dunner. Dunner ja, want dan is hij sneller afgebakken. Wel zo handig. Want wie wil er nou op zijn eten wachten? ‘s Werelds grootste pizzakoerier hanteert niet voor niets als bedrijfswijsheid de slogan ‘Time is the enemy for food’.
Europeanen lopen altijd achter de feiten, gebeurtenissen en tradities aan, Amerikanen zetten ze juist naar hun hand. Zo is het en zal het altijd zijn. De cowboys begrijpen al sinds het oprichtingsjaar van McDonald’s dat niemand lang wil wachten op de langs Waalse loopgraven buitgemaakte oorlogsschat. Alles voor customer satisfaction, per slot van rekening. Daarom dunne friet. Daarom juist dikke pizza. Een koude dunne pizza in je mik gedouwd krijgen door een gehelmde scooterheld, stelt geen enkele koningklant per slot van rekening tevreden. Je wilt er eentje die nog dampt.
Zo. Nog even en mijn eerste smart bij elkaar getelefoneerde pizza kan gecomponeerd worden op toppingtafel en in de bandoven van de Amerikaanse pizzareus. Ik heb er écht zin in. ‘k Heb niets meer gegeten sinds de egg muffin bij de drive vanochtend. Dus dan lust je wel wat na een lange beuldag. Hé wat is dat nou? Mijn slimme platte Koreaan stelt me een vraag. Liever gezegd: hij legt mij een dictaat op, een dictaat dat voelt als een ultimatum. Als ik gebruik wil maken van de diensten van ’s lands grootste digitale intermediair van warme kilocalorieën, wil het maaltijdplatform de foto’s en bestanden in mijn pientere Koreaan kunnen bekijken.
Althans, ik verleen door mijn hongerige akkoord Thuisbezorgd.nl toegang tot de content van mijn telefoon. Mijn maag knort als een gemankeerd digitaal moederbord. Ik klik ja omdat nee niet kan, en bestel in één adem door een pizza gorgonzola speciale. Onmiddellijk trekt er een wee gevoel door mijn maag. Het is net of mij een bol taaie natte buffelkaas dwars zit. Nee, het zit me niet lekker dat ik zomaar mijn privacy-overgevoelige principes terzijde schuif voor een stukje pizzagemak!
Hoeveel mensen in ons land zouden datzelfde voelen als ik bij het bestellen van een kapsalon of sushi met tonijn? Zal ik mijn account ongedaan maken nu de bestelling geplaatst is? Hoe zou dat moeten? Eens even kijken bij de instellingen van mijn clevere Koreaan. Bluetooth, draadloze instellingen, wifi, spaarstand, display, vergrendelscherm, gegevensgebruik, downloadbooster, vliegtuigstand, vingerscanner. Nee, niet te vinden, in geen digitale velden of wegen is een icoontje met een accountwisser te bespeuren.
Ik ga Google op. Zoek naar de voorwaarden van Thuisbezorgd.nl. Pfffff! Het document is zo’n letterbrij dat je acuut de eetlust vergaat. Of je zou er juist een emovreter van worden om alle frustraties weg te kunnen caloriegemakken. Ja, ik voel het aan die soppende buffelkaasbal in mijn darmstreek: uiteindelijk ga ik de moed opgeven. Ik laat de caloriegemakzucht in mij gelaten zegevieren over mijn principes. Zo is het en niet anders. Eetgemak en andere digitale convenience winnen het weer eens van de moraliteit.
Trouwens, hoe zou dat eigenlijk in de praktijk gaan? Gesteld dat een hongerige digibeet als ik erin zou slagen Thuisbezorgd.nl te de-installeren, vervalt dan voor hen de toegang tot mijn foto’s en bestanden? Diepe zucht, knagende twijfel, knorrende maag. Ach, wat dondert het ook. Wat moet Thuisbezorgd.nl in godsnaam met mijn foto’s van het jubileumconcert van de Rotterdamse volkszanger Peter Dons in het Zuidplein Theater? By the way, zou de volkszanger vanwege het portretrecht bezwaar kunnen maken als het maaltijdplatform onverhoopt wel iets met zijn door mij gefotografeerde tronie doet? Twijfels, de grote vragen des levens.
Nou ja, genoeg gemijmerd over de zin van het bestaan en wat het kost anno nu. Het is pizzatijd. Er wordt aan de deur gebeld. Meisje van een jaar twintig met een dampende doos. Vormeloze rode hes aan. Met daarop het logo van de dienstdoende pizzabakker. Daaronder: klein het logo van Thuisbezorgd.nl. Ik betrap me erop dat ik haar wat stug tegemoet treed. Ik voel dat ik weinig vriendelijkheid en voorkomendheid uitstraal. Nee. De leveringsvoorwaarden van de digitale grootgrutter zitten me nog altijd niet lekker.
“Ach. Heb ik mijn portemonnee op de tafel laten liggen. Kom maar even binnen,” zeg ik en ik doe de deur uitnodigend wijd open. Ik banjer de hal door richting woonkamer, het pizzameisje volgt aarzelend. Ik pak mijn portemonnee van tafel. Als ik me weer omdraai richting het pizzameisje met de doos die nog steeds dampt, wijs ik met een groots gebaar naar de open kast langs de lange wand in de kamer. Ik hoor mijzelf op onbedoeld vijandige toon zeggen: “Op de bovenste plank staan de fotoalbums met 54 jaar wel en wee van ondergetekende. Daaronder mijn boekhouding en alle andere belangrijke documenten. Dus zeg het maar, waar wil je beginnen met de inzage waarin ik zojuist heb toegestemd?”
Brief aan een koekfamilie: Gevulde koek
Promofoto Domino’s Pizza