Ik ben in Bad Münstereifel, in het oude kurhaus. Er hangt een gitaar in de lobby van het kuurhotel, met een beeltenis van de ster op de klankkast. De gitaar is de beroemde schlagerzanger aangeboden ter viering van het mijlpaalbereik van 40 miljoen verkochte schallplatten. Ja, 40 miljoen!
Er hangen foto’s van de ster in gezelschap van andere beroemdheden. Michael Jackson, Mick Jagger, onze eigen Maastreechter Staar… Maar ook met André Rieu, koning, keizer en admiraal van de wals en de Weense patisserie, heeft onze schlagerster zich laten vereeuwigen. André Rieu, zag ik toen ik een tijdje geleden in de Limburgse hoofdstad was, verbindt zijn altijd opgewekte gelaat aan lokale chocolade. Trouwens, naar verluidt heeft onze Rieu net zoveel platen verkocht als de ster waarvoor ik met Astrid naar dit kuurhotel ben gewandeld.
Ik wil Heino’s taart eten, het favoriete gebakje van de Duitse ster met het witte haar en de donkere zonnebril. Dus begeven wij ons in het kleine benauwde cafeetje bij de hoofdingang en zet ik mij tegen een achterwand die behangen is met gouden en platina platen, allemaal verzamelalbums met zijn grootste hitsuccessen. Tussen de successchijven prijken nog meer foto’s met nog meer beroemdheden aan zijn zijde. Verder gaat het kalm toe in het benauwde konditoreitje. Een paar oudere kurhotelgasten, tot in de puntjes geklede dames, zijn nog aan het frühstücken.
Van sommige dingen weet je niet waarom ze je bijblijven. Het is misschien wel vijftien, twintig jaar geleden dat ik in een krant las dat Heino in Bad Münstereifel een eigen café heeft, waar hij, in de jaren-1950 opgeleid als bakker, hausgemachte kuchen bij de koffie verkoopt. Ook zijn lievelingsgebak volgens eigen receptuur wordt er geserveerd, las ik. Geen idee waarom, maar al die tijd heb ik het dus onthouden. Hoewel ik enige overredingskracht moet aanwenden om Astrid mee te krijgen, wil ik Heino’s kuchen proeven nu ik toch in de buurt ben.
Ah, daar komt Heino’s eigen hazelnoottaart al aan… De serveerster vraagt of we speciaal voor het concert van Heino naar Bad Münstereifel zijn gekomen. Een concert? Ja, een gratis concert, ein rock konzert, zegt ze, en het is betaald door de middenstandsvereniging. Heino’s Haselnusskuchen smaakt naar meer, proef ik meteen bij de eerste hap. Dus zing ik uit volle borst met volle mond: “Ja, ja, so blau, blau, blau blüht der Enzian. Wenn beim Alpenglühn wir uns wiedersehn. Mit ihren ro-ro-ro-roten Lippen fing es an. Die ich nie vergessen kann…”
Vandaag gebak van Heino, morgen een rock konzert. Tot Astrids ergernis krijg ik het lied de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd. Enthousiast zeg ik tegen haar: “Wat zijn guilty pleasures toch eigenlijk heerlijk hè?”
Nog een column: 38 euro van de Buma