Dit is een fragment uit het boek De Smaak van Winterswijk, dat ik schreef samen met kameraad, begenadigd kok en natuurkenner Bernhard Harfsterkamp (1960-2022). Als getogen Winterswijker, komt kunstschilder Piet Mondriaan in dit boek uitgebreid aan bod.
De eerste keer dat ik Mondriaan op mijn bord kreeg, kan ik me precies herinneren. Het was in mei 1994. Als hoofdredacteur van frituurvakblad Snackkoerier was ik, samen met mijn vrouw, uitgenodigd op het SVH Jaardiner van het Onderwijscentrum Horeca. Dat is een jaarlijkse eetfestijn op hoog niveau. Net afgestudeerde koks zetten er, bijgestaan door sterrenchefs, culinair hun beste beentje voor. Er treden de nodige artiesten op, ik herinner me Lee Towers, en bekende hotemetoot uit de cultuur en de politiek zaten bij deze gelegenheid aan grote ronde tafels in Hotel Huis ter Duin in Noordwijk.
Ik en mijn vrouw waren tafelgeschikt naast Jan Pronk, destijds onze minister van onderwijs, maar die liet zich bij deze gelegenheid vervangen door zijn persoonlijke assistente. Dat was misschien maar goed ook, want op de één of andere manier begin je, ik tenminste, onwillekeurig toch onhandig met je bestek te worstelen als je weet dat er een excellentie kan meekijken.
Enfin, het slotstuk van dit jaardiner was een nagerecht dat zo verpletterend schitterend was dat ik het nooit ben vergeten. Een prachtige Mondriaan op het bord, en dat voor pakweg vierhonderd gasten. Ik weet nog dat ik en mijn vrouw tegen elkaar zeiden dat het nooit zo lekker kon smaken als het oogde, maar we vergisten ons behoorlijk. Het was nog vele malen smakelijker dan het eruit zag. Ik kan me de precieze samenstelling tientallen jaren na dato overigens niet meer heugen, maar elke primaire kleur van Mondriaan was een lust voor het oog én voor de tong.
Bestel hier: De Smaak van Winterswijk
Foto: Hollandia, gerecht met Sauce Mondriaan