Samen met de drie andere beoordelaars zit ik gewapend met mijn neergekrabbelde bevindingen in het tot juryhonk omgetoverde bagagehok van het theater.
“Nou,” spreekt de voorzitter, poprecensent van een regionaal dagblad, “laten we eerst maar eens even vast stellen welke kandidaten er afvallen.” Zo gezegd, zo gedaan. Het complete kwartet noemt dezelfde vier namen. Kat in het bakkie, unanimiteit en eensgezindheid. Het kan best eens de snelste beslissing worden in de historie van deze lokale wedstrijd voor singer-songwriters.
“En nu,” spreekt de recensent, “noemen jullie allemaal jullie eigen nummers één, twee en drie.” Het rondje wordt gemaakt, de punten opgeteld. De verbluffende uitslag: alle drie singer-songwriters komen op precies hetzelfde puntentotaal. Er komen toelichtingen en opinies op tafel in het bagagehok. Ik zit ongemakkelijk op de ijzeren punt van een flightcase. “Mijn enige uitgangspunt is altijd of het me raakt,” zegt de ervaren singer-songwriter in de jury. De radiopresentator verkondigt: “Ik let vooral op de commerciële mogelijkheden.” Over de kandidaat die de radiopresentator noemt, voeg ik toe: “Ik vond het wel erg plat en weinig eigen, ééndimensionaal zeg maar.”
De voorzitter strijkt door zijn baard. “Eén overeenkomst is dat we alle vier kandidaat Z op de tweede plaats hebben gezet. Z is als enige door niemand als eerste genoemd. Kunnen we het er dan in elk geval over eens zijn dat we Z als derde laten eindigen?” De ervaren singer-songwriter herneemt het woord. “Dat is het kloterige als je begint te discussiëren. Toen ik net uit de zaal kwam, was het voor mij heel duidelijk. Nu begin ik te twijfelen. X en Y zijn goed, maar hebben nét niet dát stukje extra. Dat heeft Z weer wel. Met Z kom je als stad wel met iets bijzonders voor de dag bij de regionale finales, iets dat opvalt.” Een paar hoofden knikken aarzelend ja. “Maar Z stond wel erg introvert te wezen op het podium,” werpt de radiopresentator tegen. “Dat gaat hem absoluut belemmeren in zijn commerciële mogelijkheden.”
“Ach. Dat is wel een beetje inherent aan het genre,” oordeelt de singer-songwriter. “Veel singer-songwriters zitten op het podium een beetje in zichzelf gekeerd; ze dompelen zich onder in de sfeer van het lied dat ze vertolken.”
De deur van het bagagehok wordt geopend. “Zijn jullie bijna klaar? Nog vijf minuten tot de bekendmaking,” waarschuwt een vrijwillig organisatorisch meisje. De deur sluit zich weer. “Ik maak gewoon nog een rondje. Kijken of de meningen nog zo dicht bij elkaar liggen,” zegt de voorzitter. Twee minuten na het rondje is de jury nog geen steek verder. De deur opent zich opnieuw. “Het is nu echt tijd hoor!” roept het meisje. Ze doet de deur wat harder dicht dan de eerste keer. “De enige stabiele factor is en blijft eigenlijk de nummer 2. Z dus,” concludeert de voorzitter. De ervaren singer-songwriter: “Welja. Laten we gewoon onze nek uitsteken en kiezen voor Z. Ook al heeft niemand hem dan als eerste op zijn lijstje; kennelijk is hij de enige waarover we als groep niet twijfelen.”
Het kwartet juryleden bromt instemmend, maar schoorvoetend, voor zover je schoorvoetend kunt brommen. “Dus nummer 2, die eigenlijk derde zou worden, wordt nu nummer 1,” stelt de voorzitter met een nadrukkelijk zekere en vaste stem vast. Weer gemompel dat het wat alle mannen betreft wel in orde is min of meer.
Meer muziek: Gitaria Italia
Deze column is oorspronkelijk gepubliceerd in Music Maker.